Esthetica is de leer van de zintuiglijke waarneming, in meer specifieke zin de tak van de filosofie die zich bezighoudt met schoonheid en kunst.
De term is afgeleid van het Griekse woord αἰσθητικός, wat dezelfde wortel heeft als αισθησις (aisthesis). Dit laatste betekent zowel zintuiglijke ervaring als gevoel. In het algemeen verwijst de hiervan afgeleide term esthetica naar de filosofische discussie over de essentie van kunst (ook wel: kunstfilosofie) of de essentie van schoonheid. Tegenwoordig dekt 'esthetica' vele ladingen en worden er soms heel verschillende betekenissen aan toegeschreven.
(Wikipedia)
Schoonheid of mooiheid is een idee of gevoel van een esthetisch uiterlijk of innerlijk, uitstraling van een persoon, dier, (kunst)object, landschap of aangenaam geluid, in het bijzonder muziek. Schoonheid is volgens de filosoof Immanuel Kant iets 'subjectief algemeens'. Hij betoogt dat de vormeigenschappen van het te beschouwen object (voorwerp) bepalen wat de uitkomst van ons esthetisch oordeel wordt, maar legt de volledige nadruk op de waardering en gevoelens van de toeschouwer aangaande het object. Juist in de esthetische ervaring ben je ten volste mens en transcendentaal subject, stelt Kant, want alle verschillende kenvermogens die mensen hebben worden dan geactiveerd. Hetgeen je als schoon ervaart, is dus het gevolg van een samenspel tussen de verschillende kenvermogens die onze ervaringen structureren.
(Deze vaas heb ik in bruikleen sinds het kunstproject ‘Moemoes Room’, 2017)
Deze vaas met tulpenmotief is een deel van een schouwstuk. Een schouwstuk bestaat uit drie delen; soms twee vazen met in het midden een klok maar in dit geval twee hoge vazen met in het midden een lage bredere vaas.
Dit schouwstuk stond op de schouw in de grote slaapkamer bij mijn grootvader (overleden in 1964) .
Bij het overlijden van ‘vovo’ werd de inboedel onder de 12 kinderen verdeeld. Deze vaas kwam bij een van mijn tantes terecht. Deze tante en haar man zijn midden de jaren zeventig overleden. Daar zij kinderloos waren werd de inboedel tussen de broers en zussen wederom verdeeld en één vaas kwam terecht bij mijn moeder. Het middenstuk heb ik bij een andere tante zien staan. Waar het derde deel (dezelfde grote vaas) gebleven is, is mij een raadsel.
Toen mijn moeder in 2009 overleed heb ik deze vaas meegenomen, niet zozeer voor de ‘schoonte’ maar omwille van de geschiedenis die er achter zit. Die vaas stond in de kamer waar mijn grootvader is overleden. Ik was 10 jaar en zag voor het eerst een persoon sterven. Voor mij is de emotionele waarde veel meer waard dan de echte waarde.
Waarom het schouwstuk verdeeld is onder verschillende mensen is mij een raadsel, misschien werd er per vaas meer geboden dan op het geheel.
Onder de titel 'Take 5', een populaire uitdrukking om aan te duiden dat men toe is aan een 'short break', brengen vijf docenten van de Academie van Arendonk hun werk in dialoog met elkaar.
Veerle Stevens schildert taferelen van huisraad allerhande bekeken door een nostalgische, licht ironische bril.
Joor Verhoeven bakent kleurvlakken af met tape waardoor er een bepaalde scherpte en strakheid in haar schilderwerk ontstaat.
Ritme en herhaling geven de ceramische objecten van Pascale Hellebaut de allure van monumentale installatie.
In de collaged en installaties van Christel Gestels staat de seriële aanpak centraal.
Lief Van Roy haar intuïtieve collages hebben een hoog palimpsest karakter.
